Benim vejeteryan olma sürecimde beni çok etkileyen bir tiksinme ve bir de empati duygusu var. Tiksinme; yediğim etten iğrenme anlamında değil, insanlardan tiksinme anlamındaydı ve nasıl hissetiğimi ancak bu kelime ile ifade edebiliyorum şu an. Şöyle ki, bildiğiniz gibi doğa içinde et pişiren Youtuber'ların videosu çok önümüze çıkmaya başladı malum ve doğada et pişiren insanların yaptığı o şovlarda iticilik dikkatimi çekti..
Bu da zamanla şunu düşünmemde etkili oldu. Arkadaş zaten şehirde her türlü et yiyorsunuz, endüstriyel sömürünün işkence yaparak üretttiği ve hayvanların kestiği etleri zaten yeterince şov yaparak yiyorsunuz bari biraz insan olun, yanınızda kmlerce taşıyıp sonra doğada bu etlerden yemeyin, yeseniz bile şovunu yapmayın diye düşündüm.
Yani düşünebiliyormusunuz; yerleşim yerinden 10'larca km uzağa yanında et götürmüş ve bir ırmak kenarındatavuk veya kırmızı et pişiriyor taşın kayanın üstünde. Bu bana modern insanın ne kadar cani ve açgözlü olduğunu hatırlattı tekrar ve o noktadan sonra veganları çok daha iyi anlamaya başladım ve et yememe konusunda fikrim daha da netleşti.
Diğer ertken ise Kafessiz Türkiye'nin yaptığı tavuklara kafesli çifliklerde yapılan zülm ile ilgili. Bir tavuğun kafesli çiftliklerde ömrünü bir a4 kağıdı boyutu kadar bir yerde geçirdiği ve bu işkenceyle büyütüldüğü ve yumurtlaması sağlandığını duyunca gerçekten büyük bir empati şoku yaşadım tavunlarla ve o noktadan sonra iyice vegan olma sürecim başladı.
0 Yorumlar